Τελικά δεν γίνεται τίποτε. Είναι αδύνατο να περάσει εβδομάδα χωρίς να σκεφτώ να γράψω κάτι νέο. Αν τολμούσα να γράψω όλα όσα μου έρχονται! Αυτοσυγκράτηση το λοιπόν. Κι όπως διηγείται ο Τ. Καπότε:
"... Κι ύστερα μια μέρα άρχισα να γράφω, χωρίς να ξέρω ότι είχα αλυσοδεθεί δια βίου σε αφέντη ευγενικό μα ανηλεή. Όταν σου δωρίζει κάτι ο Θεός, σου δίνει μαζί κι ένα βούρδουλα: και ο βούρδουλας είναι για να μαστιγώνεις τη δική σου πλάτη.
Αλλά βέβαια δεν το ήξερα αυτό...Το διασκέδαζα πολύ, στην αρχή. Σταμάτησα να διασκεδάζω όταν ανακάλυψα τη διαφορά ανάμεσα στο καλό γράψιμο και το κακό, και προχώρησα σε μια ακόμη πιο ανησυχητική ανακάλυψη: τη διαφορά ανάμεσα στο πολύ καλό γράψιμο και την αληθινή τέχνη. Είναι λεπτή, κι όμως άγρια. Έτσι λοιπόν άρχισαν οι βουρδουλιές!
...Εν τω μεταξύ, είμαι μόνος εδώ, μέσα στη σκοτεινή μου τρέλα, ολομόναχος εγώ και η τράπουλά μου και, φυσικά, το μαστίγιο που μου έδωσε ο Θεός..."
Μερικοί μαστιγώνονται ακόμη και με το κακό γράψιμο. Και τότε πονά περισσότερο....Και η αυτή η τρέλα είναι χειρότερη...
Τσαφ!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Τι τρομερό πράγμα η γνώση όταν δεν ωφελεί να την κατέχεις, είπε ο Σοφοκλής δια στόματος Τειρεσία. Έτσι και τα τάλαντα, μεγάλα φορτία όταν δε σε ωθούν στην προσωπική ολοκλήρωση, στην πραγμάτωση της έξωσης από τα δεσμά του Εγώ και στην πραγματική ελευθερία, εκείνη από το δυνάστη εαυτό που καταλήγει να αυτομαστιγώνεται εν παροξυσμώ τελειομανίας, μη αποδεχόμενος την -θλιβερή μεν, πεπρωμενική δε - μοίρα του λαθεύειν. Ουδείς αναμάρτητος, λιγύφθογγε Γλύσανδρε.
Με αμέριστη --- (να συμπληρωθεί ad libitum).
Δημοσίευση σχολίου