Jules Dassin: Ποτέ την Κυριακή

Δεν ήταν Κυριακή, αλλά παραλίγο. Δευτέρα έτυχε, 31 Μαρτίου. Θανάτου άγγελμα. Την ίδια μέρα νομίζω ότι ήρθε και για άλλους παλαιότερα. Isaac Newton, John Constable, Johann Christoph Bach, Henryk Wieniawski, Emil Adolf von Behring, Hans Fischer, Paul Strand, να μερικοί αγαπημένοι. Δικοί μου αλλά κι άλλων. Σε αντίθεση από τη μέρα γέννησης, 18 Δεκέμβρη. Για κείνη δεν μπορώ να διακρίνω κανένα της ίδιας κατηγορίας... Από μόνη της καμιά φορά η τύχη υποκλίνεται στην πορεία κάποιων...
Παράσημο ζωής η περίληψη του ονόματός του στη Hollywood blacklist. Καλύτερα για μας, τον έκανε Ευρωπαίο και ύστερα Έλληνα, εραστή ανθρώπων και μαρμάρων.
Έλληνα εκ δικαιώματος και φύσεως. Θυμηθείτε τον Ισοκράτη: Έλληνας όποιος της ελληνικής παιδείας μετέχει.

-"Κι όποιος αυτή διδάσκει, θα έλεγα...", πετάγεται αναιδώς ο Άλλος σουλατσάροντας λίγο πιο κει αμέριμνα...

Άφαντος από τα εγκόσμια, εκεί που πρέπει να βρίσκεται όποιος στ'αλήθεια σκέπτεται. Και τότε είναι που γεμίζει τα γύρω του. Και σαν φύγει,

-"Μα μη νομίζετε πως υπάρχει και κάπου για να πάει", μουρμουρίζει ο Άλλος,

τότε είναι που ο κόσμος φαίνεται πιο άδειος, πιο φτωχός. Σα σπίτι χωρίς έπιπλα.

"Στρωματσάδα το λοιπόν, τσιρίξτε κι αφουγκραστείτε τον αντίλαλοοοο..." ακούω τον αντιπαθή προσπαθώντας να μετρήσει το άδειο σπίτι με τα βήματά του.

Και τότε, στη νέα έλλειψη, στη μοναξιά νιώθεις ξαφνικά πως ακούς τη φωνή σου.

-"Για λίγο πάλι φαντάζομαι παλιοτεμπελαρά!" κάγχασε το ζούδι..

Και την ακούς πιο προσεκτικά, χωρίς δικαιολογίες πια.
Όλο και πιο προσεκτικά....

-"Και τότε στ' αλήθεια ντρέπεσαι...!!!"

Ωχ! Αυτό το είπα εγώωωωωωωωω....