Ηλιθίου λήθη ή το χρονικό μιας εν γνώσει ματαιότητος...

"Κι ευχαριστούμεν Σε ότι σκότος μας θυμίζει φως"
T.S. Eliot

Διάολε! Το είχα σχεδόν λησμονήσει,
...απωθήσει, σχεδόν συνειδητά, στη σφαίρα του ασυνειδήτου. Μα αυτό ξέρει. Τι κι αν ηλιθιωδώς το παραμέρισα, ο χρόνος δεν το αγγίζει. Και η τύχη, μου το θύμισε. Και πάλι το λογάριασα για νιοστή φορά, το μέγα, αποτρόπαιο ενδεχόμενο της σιωπηλής παραδοχής και φόβων και προσδοκιών στη βάση του, στη βάση του ονείρου.
Ύμνος στο άλογο της ύπαρξης η λογική του.
Μα πάντα το διέκρινα,
...τέτοιο είδος διαλόγου, ονείρου leitmotiv θαρρώ πως τελικά ψηλαφώ επί ζωής που μοιάζει ostinato...

Ευχαριστώ σε φίλη Π. που προσφάτως μου το θύμισες.
Πονώντας τα όνειρα, τον χάιδεψες τον Άλλο,
ελπίζω να αντιλήφθηκες...
Με τρυφεράδα περισσή...
Κι είχα ξεχάσει πως προσπαθούσα να το ξεχάσω...
Δε λέω, κι εκείνα το προσπάθησαν.
... κι είχα σχεδόν κερδίσει...

Μα υπεράνω όλων,
"Μην αναζητάς την τέχνη στους καμβάδες ξύνοντας το έργο του ζωγράφου."