Εγκοσμίων αποτοξίνωσις, ή αλλιώς, η ποίησις του υποσιτισμού...

Παρίσι, 15 Απριλίου 1938. Λίγες μέρες μετά την κατάρρευση των δημοκρατικών δυνάμεων στην Ισπανία, ο CESAR VALLEJO, Περουβιανός ποιητής, αφήνει την τελευταία του πνοή, πληγωμένος τόσο από την έκβαση του αγώνα, όσο και από τις μακροχρόνιες στερήσεις που υπέστη, καθώς για ένα μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του σιτιζόταν ελάχιστα... Η ποίησή του, μαζί με άλλων που θα κατονομάσω μελλοντικά, σιτίζει εδώ και καιρό το δικό μου, αιώνια υποσιτισμένο πνεύμα...
Φόρος τιμής το λοιπόν, εννέα κουταλιές, εννέα γεύσεις, όσες ακριβώς χρειάζονται για τη σημερινή μου σίτιση... Για ένα πλήρες γεύμα...

Γεύσις πρώτη
(Η βία των ωρών, Ανθρώπινα Ποιήματα.)

“Όλοι έχουν πεθάνει.
[...]
Πέθανε η αιωνιότητά μου και την ξενυχτάω.”

Γεύσις δεύτερη
(Επιτέλους χωρίς εκείνο το καλό συνεχές άρωμα, Ανθρώπινα Ποιήματα.)

“[...] Αηδές σύστημα, κλίμα στ' όνομα του ουρανού, του
βρόγχου και του φαραγγιού,
το τεράστιο χρηματικό ποσό που χρειάζεται νά 'ναι κανείς φτωχός...”

Γεύσις τρίτη
(Οι δυστυχισμένοι, Ανθρώπινα Ποιήματα.)

“[...] γιατί εσύ, κατά που φαίνεται καθαρά στο διάσκελό σου
κι αφού είσαι το ίδιο το κακό, αχ! Αθάνατε,
απόψε ονειρεύτηκες πως ζούσες
με τίποτε και πως πέθαινες με όλα...”

Γεύσις τέταρτη
(Σκόνταμα ανάμεσα σε δύο αστέρια, Ανθρώπινα Ποιήματα.)

“[...] Ευλογημένο νά 'ναι το παιδί που πέφτει κι ακόμα κλαίει
κι ο άνθρωπος που έπεσε και πια δεν κλαίει!

Αχ για τόσο πολύ! Αχ για τόσο λίγο! Αχ για κείνους!”

Γεύσις πέμπτη
(Άκου τη μάζα σου, τον κομήτη σου, άκου τα · μην κλαίς. Ανθρώπινα Ποιήματα.)

“[...] Ο θάνατος; Αντιστάσου του με όλα σου τα ρούχα!
Η ζωή; Αντιστάσου της με ένα μέρος του θανάτου σου!
Ευτυχισμένο ζώο, σκέψου·
συφοριασμένε θεέ, απόβαλε το μέτωπο.
Ύστερα, θα μιλήσουμε.”

Γεύσις έκτη
(Σπιθοβολήματα, Οι Μαύροι Μαντατοφόροι.)

“[...] Και στη σκιά, ηρωίδα, ακέραιη και μάρτυρας,
κάτω από τα φυτά σου θα έχεις τη Ζωή·
ενώ αγρυπνώντας εσύ θα λες τους στίχους μου,
κοινωνιά βαμμένη με αίμα, το κεφάλι μου!
Και σ' ένα κρίνο, άπληστο,
το αίμα μου θα πιείς, σά νά 'τανε φαρμάκι!”

Γεύσις έβδομη
(Απών, Οι Μαύροι Μαντατοφόροι.)

“[...] Απών! Και στους δικούς σου πόνους,
μέσα σε μια λυγμολαλιά από μπρούτζους,
ένα κοπάδι λύκοι-τύψεις θα περνάνε.”

Γεύσις όγδοη
(XLV, Τρίλθε.)

“[...] Σκοτεινό πιάνο, ποιον κατασκοπεύεις
με την κουφαμάρα σου που με ακούει,
με τη βουβαμάρα σου που με κουφαίνει.

Ώ σφυγμέ μυστηρίου.”

Γεύσις ενάτη
(Υμνος στους εθελοντές της δημοκρατίας. Ισπανία, παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο.)

“[...] Τα ίδια παπούτσια θα κάνουν σε όποιον ανεβαίνει
δίχως δρόμους στο σώμα του
και σ' αυτόν που κατεβαίνει ως με το σχήμα της ψυχής του!”

Επιδόρπιον
(Ανακάλυψη της ζωής. Ανθρώπινα ποιήματα.)

“[...] Αφήστε με! Η ζωή με χτύπησε τώρα σε όλο μου το θάνατο.”


Αφήστε με! Η πείνα μου με χτύπησε τώρα που έσκασα. Και την ξενυχτάω...
AVE CESAR!