Πινέζα μνήμης....

Το άκουσα και αυτό...
Το σκέφτηκα κι αυτό...
Μάλλον το ήξερα....
Και γιαυτό φυσικά συμφώνησα...

Η αναζήτηση της έγκρισης των άλλων φυσικά και είναι ολέθρια για τον εαυτό σου...
Προβάλλει τις επιθυμίες τους επάνω σου καταπνίγοντας τις δικές σου...
Και η ανοησία συχνά ονομάζεται επιθυμία...
Σταματά την πρωτότυπη σκέψη, την αιρετική...
Κατευθύνει το μέλλον σου...
Υποβαθμίζει το παρόν σου...

Και στην κοινωνία ολάκερη αρέσει αυτό...
Να αυτοοργανώνεται....
Οργανώνοντάς σε...
Να σου επιβάλλεται...
Να είσαι καθωσπρέπει, με νόμους, θρησκείες, έθιμα, συνήθειες, με τα όλα τους...
Η κάθε απόκλιση δεν ανήκει στη σφαίρα του αποδεκτού...

Μα εσύ μπορείς...
Να τους αποφύγεις...
Κερί στ' αυτιά...
Κοροϊδία στη γλώσσα...
Πλήκτρο στο δάκτυλο...
Πένα στο χέρι...
Και δυο μεγάλα ιδεοπαπάρια...
Να τους χωρέσουν όλους...
Με πρώτους τους εις όλα ευτυχείς μέτριους...
Γιατί αυτοί είναι οι χειρότεροι...
Τα ζώα...

Και το άλλο το πράγμα...Οι τύψεις και οι ενοχές...
Που φυσικά ποτέ μου δεν είχα...
Των άλλων το λοιπόν...
Καθηλώνουν το παρόν στο παρελθόν...
Και δημιουργούν φόβο...
Για το μέλλον...
Των άλλων διευκρινίζω...
Κι έτσι ο φόβος καθηλώνει...
Το μέλλον στο παρόν...

Μα εσύ μπορείς...
Να τις αποφύγεις...
Εκεί ξανά, στα ιδεοπαπάρια σου...
Με τα ίδια σύνεργα...
Χώρος υπάρχει...
Γιαυτό, θ' αρχίσεις να γράφεις...
Όπως κι εγώ τώρα...

"Δεν έχω τύψεις κι ενοχές εκτός από μια: το ότι φοβάμαι που δεν τις έχω..."

Κι έτσι το παρόν που θα καθήλωνες και θα υποβάθμιζες...
Αλλά και το μέλλον που θα κατεύθυνες και θα καθήλωνες...
Θα πετούν ελεύθερα κοιτώντας το ένα το άλλο...
Τη μια με τύψεις...
Την άλλη με ενοχές...
Κι αν τύχουνε κατάματα...
Ίσως με φόβο...

Κι ο ΑΛΛΟΣ, που από καιρό τώρα καταγίνεται...
Να σκαλίσει την πλάκα του...
Τη ΔΙΚΗ ΤΟΥ πλάκα...
Νομίζω πως σήμερα σταματά να μου στρέφει τη ράχη του...
Ναι, νομίζω πως σήμερα με αφήνει δήθεν αδιάφορα να τη διαβάσω...
Και 'γω το λοιπόν δήθεν αδιάφορα...
Στο τέλος της ημέρας φυσικά...
Κι αν βλέπω καλά από δω, πρέπει να λέει:

"Φοβάμαι μόνο εμένα, φοβάσαι μόνο εμένα!

ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ!!!"

Και τώρα πια στ' αλήθεια αδιάφορα...
Ξέροντας πως με παρατηρεί...
Να δει τι θα γράψω...
Με χέρι σταθερό και πρόσωπο ανέκφραστο...
Πιάνω την πένα μου...
Και σημειώνω στο περιθώριο...
Χωρίς καμία τύψη...
Χωρίς ενοχή...
Στη ΔΙΚΗ ΜΟΥ πλάκα...
Τα λόγια του ποιητή που μάλλον Ο ΑΛΛΟΣ δεν κατέχει...
Ωσάν ΔΙΚΟ ΜΟΥ σκάλισμα...

"Η μάσκα η πραγματική, δεν νιώθει τίποτε κάτω απ' τη μάσκα
Αλλά κοιτάζει μές απ' αυτή με μάτια κρυμμένα..."

Αλλά...Ωχ!
Τώρα που το φαντάζομαι...

...Ακριβώς σαν τα ΔΙΚΑ ΤΟΥ μάτια μου φαίνονται....