Συλλέκτης ιστοριών....

Εξαφάνιση! Και όχι μόνο λόγω έλλειψης χρόνου. Αυτή πάντα υπήρχε. Απλώς να, πως να το πω, απόκτησα νέο χόμπυ... Συλλέκτης ιστοριών. Μάλιστα. Παρατήρηση, καταγραφή οργάνωση μικρών και φαινομενικά ασήμαντων ιστοριών. Ιστοριών που διαδραματίζονται (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω, αλλά αφού το νομίζω αυτοδικαίως θα ισχύει) δίπλα μας. Και φυσικά το καλύτερο, η αποτύπωσή τους και η εξέλιξή τους σε μύθο, η σταδιακή τους μετάλλαξη σε κάτι το οποίο εξαρχής είναι απρόβλεπτο. (ο Άλλος τι θα λέει άραγε γι' αυτό;)
Γράφω που και που το λοιπόν. Δύο κατηγορίες ιστοριών, δύο διαφορετικά αρχεία στον υπολογιστή. Η πρώτη, μικρές ιστορίες άσημων και καταφρονεμένων που μας περιτριγυρίζουν, ατόμων που τα αγνοούμε όπως θέλουμε και να αγνοούμε τις αιτίες που τα οδήγησαν εκεί όπου μας φαίνεται πως βρίσκονται. Και η τρομακτική διαπίστωση, του πόσο έντονα τελικά η ύπαρξή τους καταγράφεται στο υποσυνείδητό μας (μαλακίες λέω, το δικό μου υποσυνείδητο φυσικά εννοώ) είναι που τις κάνει τελικά ιστορίες διασήμων, δικές μας ιστορίες, γιατί ο εαυτός μας είναι η μεγαλύτερη διασημότητα για τον καθένα. Ιστορίες όπως η ιστορία του τυπάκου με τα αυτόγραφα, του Κουασιμόδου-διανομέα, του δικομανή ψυχάκια με το κράνος και της μεταλλαγμένης ψιλικατζούς που τακτοποιεί τα πάντα, ξεκίνησαν από απλές παρατηρήσεις ατόμων της καθημερινότητάς μου (πιστέψτε με, στη βάση της ιστορίας τα πρόσωπα είναι υπαρκτά, ίσως μάλιστα κάποιοι να τα αναγνωρίσουν- κι ο κατάλογος συνεχώς διευρύνεται). Και όλα τελικά καταλήγουν στην ίδια παρατήρηση: οι φαινομενικά ασυνήθιστοι αυτοί άνθρωποι αποτελούν πρόκληση και αντίβαρο για τη δική μας (πάλι μαλακίες λέω, ίσως εννοώ αποκλειστικά τη δική μου) ισορροπία. Μήπως όμως και αυτοί χρειάζονται (και ίσως χειρίζονται) εμάς με τον ίδιο τρόπο; Μήπως θα τρομάζατε για τα καλά σε μια τέτοια διαπίστωση; Δεν θα σας πω όμως αν εγώ τρόμαξα.....

Η δεύτερη κατηγορία ιστοριών είναι πραγματικό βάρος. Μια σειρά μύθων με πρωταγωνιστή τον κύριο Ντ., με σαφή και ταυτόχρονα διάτρητη κεντρική ιδέα. Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι:

" Οι περιπέτειες του κυρίου Ντ.: μύθοι απλοί και σύνθετοι, μα πάντα κάποιου είδους αυτοκτονικού περιεχομένου"

"Περί της αξίας των εικονικών κόσμων" κατά μια άλλη εκδοχή. Μα σε κάθε περίπτωση θα ταίριαζε και το "Μύθοι υποκειμενικά ερμηνευόμενοι". Δεν ξέρω, πολύ βάρος όμως....

Δεν είμαι σίγουρος αν κάτι από αυτά θα το δημοσιεύσω. Για μερικά είμαι πεπεισμένος ότι δεν πρέπει να το πράξω... Ήδη το γνωστό αόρατο χέρι έχει επιχειρήσει την πρώτη καρπαζιά. Το τσούξιμο το αποδεικνύει...
Είναι και το άλλο: καθώς οι ιστορίες μου ξεμακραίνουν, γίνονται και πιο θολές ως προς την πηγή τους. Κι όπως έχει γράψει ο εξαιρετικός Jostein Gaarder: "Δε μου ήταν ποτέ δύσκολο να ξεχωρίζω τη φαντασία από την πραγματικότητα. Το πρόβλημα ήταν μεταξύ φανταστικής και πραγματικής ανάμνησης. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα." Μμμμ, Φανταστικής και πραγματικής, συμφωνώ, αλλά για ποιον;

Αυτά. Πάω για φαγητό μια που ξαλάφρωσα. Τώρα ξέρουν και άλλοι ότι οι "Μύθοι" υπάρχουν... Θα ανοίξω και μια "Μύθος" από το ψυγείο. Να το γιορτάσω... Τρομάρα μου...